Teşekkür Ederim

"Kendime yalan söylemeye başladığımdan beri kimseye güvenmiyorum" O.Wilde

Değişim...

Ben ne çok değiştim.

Büyüdüm, yaşadım ve tecrübe ettim.

Bugün bana hayatımdaki pişmanlıklarımı, keşkelerimi sorsanız hiç düşünmeden bir bir aklıma düşenleri anlatır size dilim. Kalemim ya da klavyem değil, dilim. Ancak, beni gören bir çift göze -bakan değil, gören- ve beni duyan, bir çift kulağa -duyan değil, dinleyen- anlatabilirim içimdekileri. 

Kendimi bildim bileli iyi niyetime güvenir, en çok bu özelliğimden ötürü benliğimi severim. Ben insanları olduğu gibi kabul eden, yargılamayan biriyim.

Nasıl da yalan, 

Nasıl da kandırmaca.

Şöyle bir geçmişe baktığımda ne çok eleştirmişim yersiz yere insanları. Destek olmaya çalışsam da ne çok yaralamışım düşüncelerimle onları. Dışarıdan bakınca ne de kolay gelmiş bana kalıplaşmış doğrulara sığınarak akıl vermek. Şimdi o zamanki düşüncelerimi gözden geçiriyorum da, nasıl da yanlışmış bir olayın içine girmeden fikir yürütmek. İşte şimdi, tam da bu öz eleştiri yüzünden korkuyorum herkesten. Ben bile karşımdakine anlayış sunamıyorsam, bir başkası bana sunabilir mi? Sonucu önemli değil; bir başkası beni önemseyip de anlama çabasına girebilir mi?

Şimdilerde psikolojim sağnak yağışlı: Canımı yakabilecek insanlarla çevrili etrafım ve ben bu şartlarda iyi bir insan olarak kalabilme çabasındayım. 

Mükemmel olduğum için değil, gülümsemeye olan mecburiyetimden.

Ne demiştim en başta? 

Değiştim.

Sevdiklerim sayesinde her sevdiğime güven duyamayacağımı öğrendim.

Teşekkür ederim.