yarın yine saatim çalacak telaşım hayatımı 5 geçe
yüzüme vurduğum her bir su zerresi git gide soğuyacak
hayallerimin isyanı beni yatağımdan kaldıracak  sinsice
yastığım bana küs, ben ona hasret savrulacağım sistemin keşmekeşinde

sonra elim karnıma gidecek sanki hayalini çok kurarmışım gibi
içi boş, doğmayacak bebeğimin yuvasına değecek çalışmaktan yorgun zihnim
her sabah beni yatağımdan ayıran o gözü kör olası dünya varya sevgili
ne sana ne de bana iznini verecek bebek gülüşüyle ısınan kalbin
hayat, insan, aşk, aile, sevgi, adalet... her biri ayrı bir keşmekeş
bencilliğin vadisi var ya...oraya tırmanmamak da büyük keşmekeş