Çocukluk Anıları

Kafamda bambaşka bir yazı yazmak vardı. Sonra kendimi çocukluk anılarımı anımsarken buldum...

•   6 aylıkken emeklemeye başlamışım. İyi, güzel, hoş ama geri geri emeklemeseymişim daha iyi olurmuş. Annemler sırf doğru emekleyeyim diye en sevdiğim oyuncakları alır önüme koyarlarmış. Bense hiç istifimi bozmaz, küçük bir manevrayla popomu oyuncağa döner, yine geri geri oyuncağıma gidermişim.
• 2 yaşındayken annem, kızım da baya geç kaldı diyerek beni lazımlığa alıştırma konusunda riskli bir karar almış. Riskli diyorum çünkü hikayenin sonunda cehennemlik bir evlat oluyorum.(üzgün) Kadın, al sen beni lazımlığa oturt ve artık bez yok de! Sen misin onu diyen, çaaat! Anneme tokadı patlatmışım. Ah sevgili babam, tuvalet ile karakter, cinselliği şekillendiren insan (Freud) yaşasaydı bana ne derdi adım gibi biliyorum ama sizinle burada paylaşmayı reddediyorum. 
• Ben bebekken annem beni bir süreliğine anneannemlere bırakmış. -Bir süre dediğime bakmayın, iş için yurt dışı seyahatinden bahsediyorum, komşuya gitmiyor- İşi bitip de döndüğünde anneannemlerden beni almış ve eve dönmek üzere uçağa binmişiz. Sorun şu ki ben annemi galiba unutmuşum. O kadar çok ağlayıp durmuşum ki onun kucağında, insanlar bakınca annem de utanıp bir akrabasıyım, annesini özledi herhalde demiş. Aynı uçakta Zeytinburnu Futbol takımı oyuncuları varmış. Bendeniz annemin kucağında susmazken, onların kucağında gezinmiş durmuş: hop hop hop oynamış, gülücükler saçmışım. 
• Bir gün annem ve onun arkadaşlarıyla yemekteymişiz. Öyle bebek değilim ama büyüyüp abla da olmamışım daha. Ben tabaktaki pirzolaya bakıp bir anda bağırmaya başlamışım: "anne bu nee, bu ne güzel bir şeyy, ben bunu çok sevdim, adı ne bunun...." Neden öyle bir şey yaptığımı ne ben bilebiliyorum hâlâ, ne de annem. Zavallı kadın neye uğradığını şaşırırken arkadaşları kendi tabaklarındakini bana vermiş, "Al tatlım sevdiysen bol bol ye". Annem de ne yapsın, bir anda açıklamak için çırpınmış. Kızım sen bundan ilk defa yemiyorsun ki, neden böyle yapıyorsun diye.
• Saçlarım bir garipmiş. Ne yaparlarsa yapsınlar asla yatmayan, ibibik gibi hep havada kalan bir tutam saçım varmış. Bir de öyle güzel bir kız çocuğu değilmişim. Anneannem, "Abin kadar güzel bebek değildin, çirkindin ama sevdirirdin kendini" diye anlatır ep.h
• Bir gün kreşten anneme bir telefon gelmiş: "Hemen kızınızı gelip almanız lazım, acil!" Annem de bir panik koşmuş okula. Sormuş ne oldu diye. Demişler ki "Oğlunuz çok iyi , ondan çok memnunuz ama lütfen kızınızı buradan alır mısınız?" Annem şaşırmış tabii, neden diye sorunca anlatmışlar. Meğersem o gün orayı gezen bir veliye yemek bölümündeki menüye bakarken demişim ki, "Orada köfte yazıyorlar ama aslında köfte yok. Burada makarna verip ona köfte diyorlar, kandırıyorlar" Gördüğünüz gibi doğru söyleyeni kreşten bile kovuyorlar. 
• Bu biraz duygusal: İlkokula ilk başladığım zamanlarda dedem götürüp getirirdi beni okula. Annem yine yurt dışındaydı o sıralarda. Tabii ben yeni arkadaşlar edindikçe, aileler hakkında konuştukça annemi daha bir özler, yokluğunu daha bir hisseder hâl almıştım. Hele evlerine döndüğünde anneleri tarafından karşılanan arkadaşlarıma öyle imrenirdim ki o sıralar kompleks bile edinmiştim. Tam o zamanlarda annem eve döndü ama 1 hafta sonra yine başka bir yere gidecekti. Ben tabii o gelince bunları anlatıp, gitmesen olmaz mı? neden hep gidiyorsun dedim. Bunun üzerine abim de bana "Ama bak annem gitmese nasıl sana Barbie'ler oyuncaklar getirecek, bak ne güzel bir sürü hediye geliyor her zaman" dedi. Gel zaman git zaman, 1 haftanın sonunda annem valizini hazırlarken koltuğun tepesine çıkıp deli gibi ağladım karşısında: "Şimdi benim sevinmem mi gerekiyor" (Annemin o halime nasıl üzüldüğünü şimdiki aklımla anlayabiliyorum)
• Yine küçükken anneannemle tartıştık. O da "İstemiyorum artık seni, git" dedi. Ben de ona "Gidersem özlersin ama beni" dedim. O da "hayır" deyince, sen misin onu diyen! Eve döndüğümde bir daha onunla konuşmadım. Ne zaman telefon açsa ortalıktan kayboluyordum. Bir süre sonra tatlı annennem de sitem etmiş, "Siz beni artık sevmiyor musunuz, nini neden telefonda benimle konuşmuyor hiç" demiş. Annem de üzerine bana seslendi: "Nini koş, anneannen telefonda seni çok özlemiş" Tabii ben bunu duyduğum gibi odadan depar attım ve telefondaki ilk cümlem: "Ben sana demedim mi beni özlersin diye!". 
• Yukarıda anlattığım gün yaşanmış olabilir diye düşündüğüm bir diğer anı ise: anneannem bana telefonda "Anneannen sana kurban olsun mu?" dediğinde ben de sevinerek "evet, evet olsun" derdim. Sonra annem uyardı ve öğretti, meğersem kötü bir şeymiş o.
• Annemin unutamayıp yine bana hatırlatmış olduğu bu hikayem ise ilk okul 2 yada 3. sınıfta geçiyor. Sınıfımızda çok iyi anlaşamadığım, sürekli benimle alay eden bir çocuk maddi imkânsızlıklar çekiyormuş. Ve bize okulun parayla dağıttığı öğretici dergilerden ona da almak için annemden para istemişim. Ertesi gün okula gidip sınıf öğretmenine parayı vermiş, ama asla benim verdiğimi söylemeyin çünkü bilmesini istemiyorum, biz hiç anlaşamıyoruz demişim. Aradan bir süre geçince, çocuk yine sınıfta yaramazlık yapıp-dersini çalışmayınca öğretmen onu "ayıp değil mi senin bu halin, nini arkadaşın sana bu dergileri boşuna mı aldı" diye azarlamış. Ben bunu duyduğum gibi, "ben size söylemeyin demedim mi, niye söylediniz" diye çığırarak" sınıftan kaçmışım. 
• Gördüğüm her hayvanı sevmek için düşünmeden üstlerine atlardım. Bir keresinde vitrinlere bakarken arkamızdan koca bir köpek geçti. Ben tabii yine "ayy ne güzel" diyerek üstüne atladım. Sahibi birden irkildi. Kızıp duruyor yanımdakine sahip çıksanıza çocuğa, ya bir şey olsaydı diye. Neymiş efendim köpek Pitbullmuş. Ben de neden tasması o kadar kısa ve sıkı ya da adam ne diye bağırdı diyordum, büyüyüp aklım erince anladım.
• 3. sınıfta falanım, bir çocuk var ki tam bir baş belası. Herkesin eteğini açıyor, kızların kafasına vurup kaçıyor vs. Hepimiz bilir ve hatırlarız onları! Neyse. Ben de o sıra ortaöğretim son sınıf öğrencisi olan abimle aynı okulda olmanın avantajını kullanıp, koşa koşa abimden yardım istedim. Gelin görün ki idealist ve vizyonu kuvvetli abim bana kendi işini kendin halletmeye alış, ben bir şey yapmam dedi. Gerçi ne yapacak minicik çocuğa ama korkutsaydı bari. Şimdi iyi ki de öyle yapmış diyorum ama o an ki şokumu düşünebiliyor musunuz? Bu arada sonuçta kendi işimi kendim görmedim, abimin en yakın arkadaşı ki kendisini çok severdim, "olmaz öyle şey" diyerek birden koşarak çocuğun peşine düştü.(gülücük)
• Hazır abim demişken şimdi anımsadım da, ben abimi kız arkadaşlarından çok kıskanırdım. Hatta okulda sevgilisiyle dolaşırken gidip, bilinçli bir şekilde "aa abi bu hangisi, Deniz olan mı?" diye sorar kaçardım. Bir de abimle hep yazılı sözleşmeler yapardık. O benden aldığı para ya da verdiği sözü yerine getirmek adına imza atardı. Örneğin şöyle derdi: Çarşamba günü paranı geri vereceğim. Sonra ben Çarşamba'ya kadar ses çıkarmaz, günü gelince paramı isterdim. Cevabı ne olurdu biliyor musunuz? "Ben oraya Çarşamba yazdım, hangi Çarşamba olduğunu belirtmedim ki" Aynen böyle, beni bu hain dünyaya hazırlayan hep abimin tongalarına düşmem oldu. / Kendisiyle ilgili bir diğer anım için Cevo'ya yazıma bakabilirsiniz./
• Çok uzadı, bitireyim. Son olarak annemin favorisine geliyorum: 4.sınıftayım, ve apartmanımızın aşağısında bir oyun olanı var. Bütün mahalle çocukları orada, futbol maçları, voleybol, duvardan atlama vb. her türlü çoğu erkeksi olan aktiviteyle üstümü başımı parçalayıp duruyorum. O sırada Sami diye bir çocuk var. Benden tamı tamına 1 yaş büyük! Gelip bana arkadaşlık teklif etti. (söylemesi ayıp herkes hayrandı kendisine) Ben ne anlarım çıkma teklifinden o sıra. Şoke oldum tabii. Cevap veremedim, sonra konuşuruz dedim. Hemen eve gelip annemle abime olanları anlattım. Dedim ki "Sami Abi bana çıkma teklif etti, ne diyeyim?" Annemlerde bir gülüşme hali mevcut tabii, bana daha erken demelisin gibi bir şey söylediler. Ertesi gün Sami bana bakıyor, ben gözlerimi kaçırıyorum. Sonra yanıma geldi, dedi ki "Ne diyorsun nini?" Bendeki cevaba bakın: "Aile meclisimizin aldığı kararla daha erken olduğunu düşünüyoruz" Hikayenin devamında, ertesi sene yine sormuştu, "Bak sen 5.sınıf oldun artık, büyüdün" Bende yine anlamsız bir cevap: "Ama sen benden çok büyüksün, sen şimdi ortaokula başladın" Sonuç olarak kendisini ebediyetle reddettim. Yine de ilk gözağrımdır, beni beğenen ilk insandır Sami. 

  Aslında bana kalsa daha neler neler yazardım ama bunlar kâfi. Okuduysansonuna kadar , hiç tanımadığın insanların en güzel anılarını biliyorsun demektir. Garip, yıllardır yanımda olanlar bile bu anılardan haberdar değillerken, belki de buradaki bir yabancı bunları biliyor olacak.

Kimsenin çocukluğunu ve o zamanki umutlarını yitirmemesi dileği ile, geri geri emekleyen nini'den sevgilerle.

ekleme not: bu yazımı okuyan blog arkadaşım Dayatılanla Yaşamak, bana yazımdan esinlenerek harika ötesi, sevimli bir masal yazmış. Mutlaka okumalısınız, ben bayıldım! 
 masal burada, tıklayın^^

resim: internet